BUSHIDO
Bushido (jap. - bushi - wojownik, do - droga życiowa) - to niepisany zbiór zasad etycznych japońskich samurajów. Kodeks ten był ściśle związany z feudalizmem, miał na celu uzależnienie lenników od panów, czyniąc z nich jak najdoskonalszych żołnierzy i sługi. Etos samurajski kształtował się od okresu Heian do restauracji Meiji, kiedy zlikwidowano podział klasowy. Zawiera w sobie elementy konfucjanizmu, buddyzmu zen oraz rodzimej religii shinto.
Samuraje uważali bushido za metodę doskonalenia cielesnego i duchowego. "Etyka rycerza" dawała im etyczną interpretację filozoficznego obrazu świata, uczyła samuraja "właściwego sposobu życia" w feudalnym społeczeństwie japońskim. Wojownik wychowany w duchu bushido powinien sam oceniać swoje działania i postępki, sprawiedliwie osądzać siebie w razie niegodnego postępku, naruszenia obowiązków lub powinności.
Plamę na honorze samuraj mógł zmyć tylko w jeden sposób - popełniając rytualne samobójstwo zwane "seppuku" znane w Europie jako harakiri. Za bushido nie stały jakiekolwiek instytucje, które mówiłyby jak powinien żyć prawdziwy japoński wojownik. Zasady bushido nie zostały także zebrane w jeden określony zbiór reguł i wydrukowane w jakimś dziele literackim. U jego podstaw leżała siła przekonania, opinia społeczna, przykłady, rodzinne wychowanie i tradycja. Nie bez znacze- nia była tu także moralna siła osób powszechnie uważanych za autorytety i upamiętnionych w średniowiecznej historii Japonii.
Kodeks Bushido można zawrzeć w siedmiu regułach:1) Gi: właściwa decyzja, powzięta ze spokojem, właściwym nastawieniem, prawdą. Kiedy musimy umrzeć, musimy umrzeć. Prawość.2) Yu: dzielność,bohaterstwo.3) Jin: uniwersalna miłość, życzliwość do ludzkości; współczucie.4) Rei: uprzejmość.5) Makoto: zupełna szczerość; prawdomówność.6) Melyo: honor i sława.7) Chugo: oddanie, lojalność.
Po rewolucji 1868 roku i zniesieniu stanu rycerskiego, kodeks bushido również przestał istnieć. Jednak niektóre idee "drogi samuraja" można znaleźć jeszcze i dziś w życiu Japończyków.
